Sportklimmen in de winter

De temperatuur display in de auto geeft -8°C aan. Er ligt sneeuw in de vallei. Heldere zonneschijn. Hmm... Sportklimmen? Mijn scepsis is groot, mijn verwachtingen laag. Hoe moeten mijn vingers zich aan de steen vasthouden bij deze temperaturen? Hoe moet ik mijn tenen in die veel te krappe klimschoen wringen? Boven alles, de muur kan nooit droog zijn! Mijn mening was de laatste jaren heel duidelijk: de winter is om te skiën, de zomer om te klimmen. Wel, zoals zo vaak het geval is, werden mijn principes weer eens omvergeworpen!

Op deze koude dag in januari was het wel een beetje gokken om droge rots te vinden. Vanaf de parkeerplaats bij het Rode Kruis in Zirl sjokten we over het wandelpad in de deels kniediepe sneeuw naar het klimgebied Grottenwegwand. "We hebben tenminste een stukje gewandeld," waren mijn niet zo hoopvolle gedachten. Toen we bij de muur aankwamen, was ik verbaasd. Droge rots! De goede oude (altijd populaire) zuidelijke foehn maakte het mogelijk - en zo beklommen we op die koude winterdag enkele van de mooiste tochten in de omgeving.
Een paar dagen later begonnen we aan de volgende poging. Een regenperiode had de meeste sneeuw in de vallei al weggevaagd en de ongewoon hoge temperaturen stelden ons in staat om in T-shirts te klimmen.

De Martinswand is perfect voor winterklimmen. Op het zuiden, dicht bij de vallei en altijd blootgesteld aan de wind. Een andere voorwaarde voor droog gesteente in de winter is meestal of de muur vocht zou kunnen krijgen van natte bossen of groene gebieden van boven. Scheuren en zeer vlakke platen zijn ook langer nat dan steile wandbeklimmingen - overhangen zijn vaak zelfs bestand tegen regen. Ook al zorgt de wind ervoor dat de rots snel droogt, op de klimdag is hij helaas uiterst onaangenaam en zorgt hij meestal voor ijskoude ledematen. Idealiter zou je belay partner ook altijd in de zon moeten zitten en niet in het schaduwrijke bos. Op een windstille, zeer zonnige dag kan het ook een paar graden onder nul zijn.

Laat u niet misleiden door deze foto's van een uitzonderlijk warme winterdag - in het sportklimmen behoort de dikke donsjas tot de standaarduitrusting (het T-shirt eerder zelden)! Handschoenen en warme sokken zijn ook aanbevolen voor het vastbinden. Tijdens de pauzes zult u vrijwel zeker blij zijn met een warme drank - met of zonder cafeïne is een kwestie van smaak, maar het eerste is aan te bevelen!

Grottenwegwand: Na de ca. 30 minuten durende rit vanaf de parkeerplaats van het Rode Kruis in Zirl, bereikt u het klimgebied met enkele middelzware routes van 5c tot 6c+. Om de hoek, verder in de richting van Kaiser-Max-Grotte, zijn er een paar moeilijkere routes van 7b+ tot 8c.

Dschungelbuch: Direct naast de hoofdweg van Innsbruck naar Zirl ligt waarschijnlijk het meest legendarische klimgebied van Innsbruck (en daarbuiten). De geschiedenis van het sportklimmen werd hier geschreven. Harde schuivers en fijne technici komen aan hun trekken - de meeste tochten zijn in de 7e en 8e klas Frans, in de "Wonderful World" sector zijn er ook enkele zeer mooie 6-en. De tochten in de jungle worden als tamelijk zwaar beoordeeld (persoonlijke beoordeling), maar zijn zeer afwisselend en de moeite waard.

Galerij: Na ongeveer 30 minuten via een klein wandelpad dat begint op de parkeerplaats van de AV-Klettergarten, bereikt u een ladder die over de treinsporen naar een plateau leidt. Direct boven de pistes bevindt zich het klimgebied met 58 routes, de meeste in de 6e Franse graad met lengtes tot 32 meter. Ergo: Super rots, geweldig uitzicht en veel zon!

Foto's: Mario Käppeli, omslagfoto: Lena Koller